Psychoterapia młodzieży w sposób istotny różni się od terapii osób dorosłych. Podstawowym celem terapii jest wzmocnienie mechanizmów psychologicznych nastolatka oraz pomoc w radzeniu sobie z codziennymi trudnościami związanymi z okresem dojrzewania. 

Ten rodzaj psychoterapii skierowany jest w szczególności do tych młodych ludzi, którzy:

• Odczuwają trudności w kontaktach z grupą rówieśniczą.
• Cierpią z powodu obniżonego nastroju.
• Doświadczają odrzucenia z powodu swojej odmienności lub pochodzenia.
• Mają trudności w dostosowaniu się do norm społecznych.
• Doświadczają intensywnych emocji z którymi nie potrafią sobie poradzić.
• Dokonują samookaleczeń lub cierpią z powodu zaburzeń związanych z jedzeniem.
• Odczuwają subiektywny deficyt w zakresie nawiązywania kontaktu, tworzenia, podtrzymywania i kończenia relacji. 
• Pojawiają się u nich rozterki związane z własną tożsamością płciową. 
• Ich relacje z rodzicami i opiekunami są burzliwe i niesatysfakcjonujące. 

Pacjentowi podobnie jak w innych formach terapii gwarantowane jest bezpieczeństwo oraz poufność. Pacjent definiuje problem oraz formułuje swoje oczekiwania związane z terapią.

W psychoterapię na etapie jej rozpoczęcia zaangażowana zostaje najbliższa rodzina pacjenta, nie jest to jednak terapia rodzinna. Początkowe spotkania konsultacyjne odbywają się przy współudziale rodziców i rodzeństwa aby zagwarantować wsparcie systemu dla zmian zachodzących w młodym pacjencie. W dalszym toku terapii dziecka rodzice uzyskują wsparcie współpracujących ze mną psychoterapeutów w postaci cyklicznych konsultacji i psychoedukacji.

Jednym z wyzwań rozwojowych dla pacjenta jest zwiększenie jego samodzielności dlatego w trakcie trwania terapii, kontakt z rodzicami oraz ich zaangażowanie w proces jest ograniczane do zdefiniowanego przez niego – pacjenta – niezbędnego minimum.

Treść oraz temat sesji powstaje w oparciu o materiał wnoszony przez pacjenta. Zazwyczaj omawiane są aktualne wydarzenia w życiu pacjenta, emocje z jakimi się konfrontuje oraz problemy związane z okresem dojrzewania. Jest to terapia mówiona, psychoterapeuta nie ucieka się do technik behawioralnych lub hipnozy. W trakcie trwania terapii psychoterapeuta stara się dostarczyć pacjentowi wzorców oraz teorii umożliwiających mu przepracowanie jego doświadczeń w bezpiecznej atmosferze gabinetu.

Czas trwania terapii nie jest założony z góry. Pacjent w momencie osiągnięcia pełnoletności sam podejmuje decyzję o dalszym kontakcie z psychoterapeutą.